VS sturen Abrams tanks naar Oekraïne: Zal het verschil maken?
De recente aankondiging dat de Verenigde Staten minstens 31 M1 Abrams tanks zullen sturen, samen met een groeiend aantal Duitse Leopard 2 main battle tanks, komt op het moment dat de Oekraïense strijdkrachten over een groot deel van de gevechtslinie terrein verliezen, schrijft Brian Berletic.
Artikelen zoals dat van de Guardian, “VS stuurt samen met Duitsland tanks naar Oekraïne en Biden prijst ‘gezamenlijke’ inspanning”, beweren:
Joe Biden heeft ingestemd met het sturen van 31 M1 Abrams tanks naar Oekraïne, een belangrijke escalatie in de Amerikaanse inspanningen om Russische agressie tegen te gaan nu de internationale terughoudendheid om tanks naar het front te sturen afneemt.
De omkering van het eerdere standpunt van de VS kwam nadat Duitsland had bevestigd dat het 14 van zijn Leopard 2A6 tanks beschikbaar zal stellen voor de oorlogsinspanning van Oekraïne, en partnerlanden toestemming heeft gegeven om andere gevechtstanks opnieuw te exporteren om Kiev te helpen.
Er staat ook:
“Poetin verwachtte dat Europa en de Verenigde Staten hun vastberadenheid zouden verzwakken,” zei Biden in de Roosevelt Room van het Witte Huis. “Hij verwachtte dat onze steun voor Oekraïne mettertijd zou afbrokkelen. Hij had het mis. Hij had het mis. Hij had het vanaf het begin mis en hij blijft het mis hebben.”
Maar ondanks de schijnbare opleving van de steun, blijkt bij nadere analyse dat de praktische steun voor Oekraïne allang is uitgeput en dat het Westen nu zijn toevlucht heeft genomen tot “wonderwapens” die nog minder effect zullen hebben op het slagveld dan eerdere hulppakketten.
Niet de “Game Changer” die velen denken
Het idee dat de overdracht door het Westen van hun main battle aan Oekraïne een “game changer” zal zijn, is geworteld in de mythe dat westerse main battle tanks “superieur” zijn aan hun Russische tegenhangers. Deze mythe is te danken aan hun prestaties in Irak in 1991 en opnieuw tijdens de Amerikaanse invasie van Irak in 2003, waar moderne Amerikaanse en Britse main battle tanks het moesten opnemen tegen exportversies van de T-72 uit het Sovjettijdperk.
Niet alleen waarschuwen verschillende ervaren Amerikaanse militairen voor deze misvatting, de prestaties van westerse main battle tanks in recente conflicten vertellen een heel ander verhaal.
Voormalig US Army Lieutenant Colonel Daniel Davis helpt in een recent artikel gepubliceerd door 1945 de mythes rond de westerse tankprestaties in Irak te ontkrachten en stelt de vraag of deze high-tech tanks al dan niet een verschil zullen maken – waardoor de Oekraïense troepen de Russische troepen kunnen verdrijven uit grondgebied waarvan Kiev beweert dat het Oekraïens is.
Hij wijst op de kritische factoren die daadwerkelijk leiden tot een Amerikaanse overwinning in Irak. Hij legt uit:
In Desert Storm veegden Amerikaanse M1A1 Abrams-tanks Saddam Husseins vloot van T-72’s van Sovjetmakelij weg, en opnieuw bleek bij de door Amerikaanse Abrams geleide invasie in 2003 dat de T-72 geen partij was voor Amerikaanse tanks. En inderdaad, de Amerikaanse tanks hadden een overweldigend succes. Tijdens Desert Storm bijvoorbeeld vernietigden de VS en hun coalitiepartners meer dan 3000 Iraakse tanks. Saddams pantsermacht vernietigde zelfs geen enkele Abrams tank. Het is dan ook begrijpelijk waarom iemand een Abrams of gelijkwaardige tank zou willen hebben, vooral wanneer deze zo effectief is gebleken tegen precies het soort tanks dat Rusland heeft.
Lt. Kol. Davis vergeet echter dat de tanks die de Iraakse troepen tijdens Desert Storm gebruikten, niet vergelijkbaar zijn met het type tanks dat Rusland vandaag de dag heeft.
De T-72’s die tijdens Desert Storm door de Iraakse troepen werden ingezet, werden alleen beschermd door de stalen bepantsering waarmee ze oorspronkelijk waren gemaakt. Ze hadden geen nachtzicht en thermische beeldvorming, en ook geen computergestuurde vuurleidingsystemen die automatisch de vuuroplossingen voor de tankschutters berekenen, rekening houdend met een aantal factoren zoals temperatuur, type munitie, windsnelheid en -richting en barometerdruk.
In het artikel van Lt. Kol. Davis wordt ook niet vermeld dat de VS meer dan 1.900 Abrams hadden ingezet om te vechten tegen deze veruit inferieure Iraakse tanks en dat deze immense tankmacht werd ondersteund door een even grote hoeveelheid ondersteunende luchtmacht, artillerie en gemechaniseerde infanterie.
Lt. Kol. Davis vermeldt echter een zeer belangrijke factor die bijna volledig in Amerika’s voordeel werkte, namelijk training.
Training is de sleutel en training kost jaren
Lt. Kol. Davis legt in zijn artikel uit:
Ten eerste waren de Amerikaanse bemanningsleden individueel zeer goed getraind. In mijn eenheid hadden tankbestuurders, laders, schutters en voertuigcommandanten allemaal hun individuele taken onder de knie, en vervolgens meer dan een jaar voor de strijd veel tijd besteed aan training als pelotons, daarna op compagniesniveau, en later trainden we op eskader- en uiteindelijk regimentsniveau. Niemand was meer gevechtsklaar dan wij.
De Iraakse troepen daarentegen hadden deze training niet. Lt. Kol. Davis legt uit dat veel Iraakse tankers weinig of geen oefening hadden in het afvuren van hun kanonnen, weinig of geen training op eenheidsniveau, en dat de onderhoudsprogramma’s die nodig zijn om zware wapens zoals een main battle tank operationeel te houden op het slagveld “vrijwel niet bestonden.”
Het verschil in training was zo extreem dat Lt. Kol. Davis concludeerde dat zelfs als Amerikaanse tankbemannig de T-72’s van Irak zouden bedienen en de Irakezen Amerikaanse M1 Abrams zouden krijgen, de Verenigde Staten nog steeds zouden hebben gewonnen.
Hij legt dan uit:
In tankgevechten wint bijna altijd de partij die het eerst nauwkeurig vuurt. In Desert Storm vuurden wij bijna altijd als eerste, en door onze training misten wij bijna nooit. Maar zelfs als de Iraakse schutters een schot afvuurden, was het zelden raak. Het resultaat was fataal voor hen.
Russische tanks hebben tegenwoordig gecomputeriseerde vuurleidingsystemen, nacht- en thermische kijkers, en geavanceerde explosieve reactieve bepantsering (ERA). Ze zullen minstens zo capabel zijn als de westerse main battle tanks die aan Oekraïne zijn overgedragen. Russische tanks zullen ook vele malen talrijker zijn. Als tankgevechten in Oekraïne een kwestie worden van wie wie het eerst ziet en het eerste nauwkeurige schot lost, zullen er veel meer capabele Russische tanks zijn die westerse tanks zoeken en beschieten.
Het duurt bijna een half jaar om een beginnende tankbestuurder op te leiden voor een moderne westerse main battle tank (22 weken volgens de website van het Amerikaanse leger). Westerse tankbemanningen bestaan uit een bestuurder, een schutter, een lader en een tankcommandant. De tankcommandant heeft vaak jarenlange ervaring met het besturen van de specifieke tank in kwestie, wat betekent dat er geen westerse tankbemanningen zijn die alleen bestaan uit beginnende bemanningen.
Dit is een onoverkomelijk probleem voor Oekraïne. Hoewel de westerse media zelfs toegeven dat het maanden zal duren voordat de Oekraïners leren hoe ze westerse tanks moeten bedienen en vervolgens inzetten, is dit alleen het geval als de bemanningen spoedcursussen krijgen over hoe ze hun eigen individuele tanks moeten bedienen, zonder enige training in het gezamenlijk gebruik van tanks als eenheden.
Velen beweren dat de opleiding kan worden ingekort en dat de Oekraïense troepen “zeer gemotiveerd” zijn en dus op de een of andere manier in staat zijn om jaren van noodzakelijke opleiding en ervaring in een paar weken samen te persen. Dit is eenvoudigweg niet waar.
US Army Lieutenant General Mark Hertling (gepensioneerd) is het daar in een recente Twitterdraad mee eens.
Hij waarschuwde dat training niet kan worden “weggewuifd”. Als dat wel gebeurt, zullen bemanningen op het slagveld ineffectief zijn en de tank zelf beschadigen.
De M1 Abrams wordt aangedreven door een multi-fuel turbinemotor die een aanzienlijke hoeveelheid zorgvuldige training van de bestuurder vereist om schade te voorkomen. Een beschadigde motor moet worden vervangen – een niet-triviale taak aan het front in Oekraïne. De motor kan niet worden onderhouden door een algemene monteur, maar vereist een technicus die speciaal is opgeleid en gecertificeerd om eraan te werken.
Lt. Generaal Hertling wijst erop dat vrijwel alles wat kapot gaat aan een M1 Abrams vervangen moet worden, waarvoor een 800 km lange logistieke lijn moet worden opgezet, aangezien de Oekraïners zelf niet in staat zullen zijn de reparaties binnen Oekraïne uit te voeren.
Hij wijst er ook op dat andere landen die de M1 Abrams gebruiken, waaronder Irak en Saoedi-Arabië, een trainingsprogramma van respectievelijk 5 en 7 jaar nodig hadden voordat ze hun vloot konden opbouwen. Beide landen zijn nog steeds afhankelijk van General Dynamics (de fabrikant van de tank) voor het onderhoud, aangezien technici in beide landen nog geen opleiding en uitrusting hebben om dit zelf te doen.
Het is dan ook niet moeilijk voor te stellen welke complicaties zich zullen voordoen bij een poging om dergelijke wapensystemen op zo’n korte termijn in Oekraïne in te zetten.
Oekraïense westerse tanks zullen alleen vechten
Lt. Kol. Davis wees er in zijn artikel ook op dat “tanks niet alleen kunnen vechten of ze sterven.”
Hij verwijst naar gecombineerde wapenoorlog – de steun van lucht, artillerie en gemechaniseerde infanterie die de VS in overvloed hadden toen zij oprukten naar Irak – steun die Oekraïne niet heeft en niet zal hebben tijdens dit huidige conflict.
Het voorbeeld van het Oekraïense offensief in de richting van Kherson werd aangehaald, waarbij erop werd gewezen dat Oekraïense tanks die zich naar voren haastten, vooral werden bestookt en vernietigd door artilleriegranaten, raketten en antitankraketten. Er vonden niet of nauwelijks tank-tegen-tankgevechten plaats. Rusland schakelde brigades Oekraïense soldaten en materieel uit tijdens de vele offensieve golven die Oekraïne op Russische stellingen afstuurde. Lt. Kol. Davis vermoedt dat het resultaat hetzelfde zou zijn geweest, zelfs als de Oekraïners M1 Abrams en Leopard 2 tanks hadden gebruikt in plaats van T-72s.
Dit komt doordat Rusland naast tanks ook over luchtmacht en aanzienlijk meer artillerie beschikt dan Oekraïne op het slagveld. Rusland heeft ook een groot aantal verschillende antitankwapens ontwikkeld en in bezit, van antitankgeleide raketten (ATGM’s) die door gepantserde voertuigen, helikopters en oorlogsvliegtuigen worden gelanceerd, tot ATGM’s en raketgranaten (RPG’s) die door de infanterie worden bediend.
Deze ATGM’s en RPG’s zijn effectief gebleken in recente conflicten over de hele wereld, met name tegen westerse main battle tanks, zoals de Britse Challenger 2, de Amerikaanse M1 Abrams, de Israëlische Merkava en de Duitse Leopard 2. Vaak werden deze verliezen toegebracht door ongeregelde strijdkrachten, bewapend met oudere Russische antitankwapens en zonder het voordeel van gecombineerde wapenondersteuning zoals luchtmacht en artillerie of hun eigen tanks.
Een verloren conflict uitstellen
Aan het begin van Ruslands speciale militaire operatie in februari 2022 beschikte Oekraïne over grote aantallen gemoderniseerde tanks, artillerie, oorlogsvliegtuigen en gemechaniseerde infanterie uit het Sovjettijdperk.
Rusland vernietigde deze systematisch, wat leidde tot een stortvloed van materieel van de Oost-Europese NAVO-leden die nog over materieel uit het Sovjettijdperk beschikten. Dit “tweede” leger werd eveneens vernietigd tijdens Oekraïnes offensieven in Kharkov en Kherson.
Nu bouwt de NAVO voor Oekraïne een “derde” leger dat bestaat uit materieel waarmee de Oekraïense strijdkrachten geen ervaring hebben in het gebruik of het onderhoud op het slagveld. Het is ook materieel dat geen wezenlijk voordeel biedt ten opzichte van Russisch materieel, zelfs als er geen problemen waren met training en onderhoud. Erger nog, Rusland beschikt over een veel grotere hoeveelheid van elk type uitrusting op het slagveld, waaronder main battle tanks en een industriële capaciteit om tankverliezen te vervangen in een tempo waartoe het collectieve Westen niet in staat is.
De overdracht van westerse pantsers aan Oekraïne zal dit conflict zeker langer laten duren, tot meer slachtoffers aan beide zijden leiden en Oekraïne zelf grondiger vernietigen, maar het zal de uitkomst van de gevechten niet veranderen.
Westerse tanks zonder het voordeel van artillerie en luchtsteun, bemand door onervaren Oekraïense tankbemanningen, zullen het slechter doen dan Oekraïense troepen met materieel waarmee zij al jaren ervaring hebben. De vrees dat westerse tankbemanningen deze wapensystemen zullen bemannen is gegrond. Maar zelfs als westerse operators deze tanks zouden bemannen, zouden ze nog steeds in de minderheid in de strijd gaan en zonder het soort gecombineerde wapensteun dat de VS nodig had om in Irak te zegevieren.
Aan het eind van de rit is Oekraïne weer terug bij af, met een nieuw leger aan materieel ter vervanging van de aanzienlijke verliezen en een slinkende pool van getrainde mankracht om het te bedienen.
Brian Berletic is een in Bangkok gevestigde geopolitieke onderzoeker en schrijver, met name voor het online magazine “New Eastern Outlook“.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
Bereid u voor op oorlog, hogere energieprijzen en grote burgerlijke onrust – Martin Armstrong
Lees meer over:
Published at Sun, 29 Jan 2023 12:31:14 +0000
