“In oorlog met Rusland”, Europa kijkt in de afgrond
Davos is altijd al ‘raar’ geweest. Maar dit jaar waren de gekkere aspecten overduidelijk. Het WEF is aan het afsterven. De “visie” lijkt steeds fantasierijker, en de overmoed – inherent aan de “gedragsconditionering” om mensen de “juiste keuzes” te laten maken – staat naakt. De kloof tussen het leven zoals het in de praktijk wordt ervaren en het sombere recept van het WEF is nog nooit zo groot geweest. De kloof zal alleen maar groter worden naarmate de sterk dalende levensstandaard de grote meerderheid concentreert op urgentie en het overleven van het gezin, schrijft Alastair Crooke.
Men kan dit gebeuren afdoen als een curiositeit. Maar dat zou verkeerd zijn. Het schip van Davos heeft misschien een grote geloofwaardigheidsijsberg geraakt, maar het is nog niet gezonken.
Het feit dat Davos zinkt in griezelige eigenaardigheden is veelbetekenend – zeer veelbetekenend.
Het is belangrijk omdat het een discontinuïteit markeert in dat “vreemde koppel”-spectrum van de Europese klimaatfanaten die samenwerken met de Amerikaanse en Britse neocon-Russofoben. Het was altijd al vreemd dat de Duitse Groene Partij – ooit anti-oorlog – zo’n fervent voorstander van oorlog met Rusland is geworden.
De ‘Groene’ vleugel van de coalitie verzwakt. Maar we moeten verwachten dat de klimaat push-back op de Groene Transitie zal toenemen, nu de levensstandaard blijft instorten in een tempo dat niet meer is vertoond sinds WO2.
Intuïtief lijkt Davos die er raar uitziet misschien een goede zaak. Maar pas op wat je wenst – want als de “Groene” vleugel verdwijnt, hebben de ideologen van de Amerikaanse hegemonie (de neocons) meer vrijheid om het vrijgekomen vacuüm op te vullen.
De oorsprong van het Davos/Reset-einde van dit raamwerk was altijd al “schimmig”. De bedenker van het concept was nooit Team Schwab, maar David Rockefeller, voorzitter van de Chase Manhattan Bank, en zijn protegé (en later Klaus Schwab’s “onmisbare adviseur”), Maurice Strong.
William Engdahl heeft geschreven hoe “kringen die rechtstreeks verbonden waren met David Rockefeller in de jaren 1970 een duizelingwekkende reeks elitaire organisaties en denktanks lanceerden. Deze omvatten de neomalthusiaanse Club van Rome; de door het MIT geschreven studie ‘Grenzen aan de groei’; en de Trilaterale Commissie”:
“In 1971 publiceerde de Club van Rome een zeer ondeugdelijk rapport, Grenzen aan de Groei, waarin het einde van de beschaving werd voorspeld vanwege de bevolkingsgroei in combinatie met uitputtende hulpbronnen. Dat was in 1971. In 1973 presenteerde Klaus Schwab op zijn derde jaarlijkse Davos, Grenzen aan de Groei als zijn visie voor de toekomst aan de verzamelde bedrijfsleiders. In 1974 stelde de Club van Rome’s Turning Point vervolgens dat “onderlinge afhankelijkheid zich moet vertalen in een afname van onafhankelijkheid”: Nu is het tijd om een masterplan op te stellen voor een nieuw mondiaal economisch systeem.
Het was Maurice Strong, de beschermeling van Rockefeller, die als voorzitter van de Earth Day VN-conferentie van Stockholm in 1972 een economische strategie van bevolkingsvermindering en verlaging van de levensstandaard over de hele wereld propageerde om “het milieu te redden”. Als secretaris-generaal van de VN-conferentie van Rio gaf Strong opdracht tot het rapport van de Club van Rome, waarin werd toegegeven dat de bewering over de opwarming van de aarde door CO2 slechts een verzonnen list was om verandering af te dwingen: De echte vijand is de mensheid zelf – wiens gedrag moest worden veranderd. De afgevaardigde van president Clinton in Rio, Tim Wirth, gaf hetzelfde toe: “We moeten het probleem van de opwarming van de aarde aanpakken. Zelfs als de theorie van de opwarming van de aarde fout is, zullen we het ‘juiste’ doen in termen van economisch beleid.”
Het punt hier is dat het recept van Rockefeller-Davos altijd al een zwendel was om een nieuwe financiële bubbel op te blazen om het project van de dollarhegemonie overeind te houden. De wereld stapt echter over van het in Davos voorgeschreven unitair wereldbestuur naar decentralisatie en multipolariteit – op zoek naar de renaissance van autonomie, historische waarden en soevereiniteit. Op het WEF dit jaar was het duidelijk: Davos is passé.
Het belangrijkere effect echter, dat vaak wordt gemist, is het belang van “de Agenda fail” op de financiële oorlog: het “nieuwe economische systeem” van Davos voorzag in een vloedgolf van uitgaven voor hernieuwbare technologie; voor subsidies (zoals CO2-kredieten) en voor het vloeibaar maken van de overgang. Het ging om het opzetten van een nieuwe bubbel, gebaseerd op zero-cost nieuw geld (bekend als MMT).
Daarom zijn bedrijven als Blackrock en de oligarchen zo enthousiast over Davos. De komst van hoge rentetarieven maakt de nieuwe “bubbeloptie” echter effectief onmogelijk – precies op het moment dat de westerse wereld aan de vooravond staat van een ernstige economische krimp.
‘Toevalligerwijs’ – op dit moment van Davos verval – kwam er een rauw, afleidend geluid op gang: Abrahams M1’s en Leopards voor Oekraïne. De Duitse minister van Buitenlandse Zaken Baerbock verklaart dat Duitsland en de EU-familie “in oorlog zijn met Rusland”. De ruis slaagt er, zoals gewoonlijk, in een breder beeld te verdoezelen.
Ja, punt één, we hebben inderdaad sluipende missie: we sturen geen offensieve wapens, maar toen deden zij dat wel. Wij sturen geen langeafstandswapens (M777), maar toen deden zij dat wel. Wij sturen geen meervoudige raketlanceersystemen (HIMARS), maar toen deden zij het wel. We sturen geen tanks, maar nu wel. Geen NAVO laarzen op de grond, maar die zijn er al sinds 2014.
Punt 2: Kolonel Douglas Macgregor, voormalig adviseur van een Amerikaanse minister van Defensie, zegt dat de stemming in Washington opmerkelijk is veranderd: DC snapt het – de VS verliezen de proxy-oorlog. Dit feit, zegt Macgregor, blijft echter nog steeds “onder de radar” bij de mainstream media. Het belangrijkste punt dat Macgregor maakt is dat deze late “bewustwording” van de realiteit de houding van de neocons haviken niet verandert. Zij willen escalatie (net als een kleine factie in Duitsland – de Groenen; evenals een leidende factie in Polen en, zoals gewoonlijk, de Baltische staten).
En Biden heeft zich omringd met oorlogshitsers van het State Department.
Punt drie: de tegendraadse “realiteit” is dat de “geüniformeerde” militairen van Europa het ook “snappen”: dat Oekraïne aan het verliezen is, en zich nu grote zorgen maken over het vooruitzicht van escalatie – en van een oorlog die Oost-Europa overspoelt. De tanks hebben niets te maken met hun berekening van de uitkomst van de oorlog.
De professionals weten dat de Abrams of Leopards het verloop van de oorlog niet zullen veranderen, en ook niet zullen arriveren voordat het te laat is om nog iets te veranderen. Het Europese militaire kader wil geen oorlog met Rusland: zij weten dat de EU niet over de nodige capaciteit beschikt om een oorlog tegen Rusland langer dan een zeer kort tijdsbestek vol te houden.
In Duitsland (en elders in Europa) verharden de publieke opinie en belangrijke delen van de elite zich in hun verzet tegen de oorlog. De zorg is dat de nadruk op het sturen van precies Duitse tanks, met hun donkere symboliek van bloedige veldslagen uit het verleden, bedoeld is om elk vooruitzicht op toekomstige Duitse betrekkingen met Rusland – voorgoed – te begraven.
Bovendien vrezen Duitse militairen dat een falend Oekraïens leger terug zal vallen naar de Poolse grens – en er zelfs overheen – voordat de tanks zijn geleverd. De tanks zouden dan worden geabsorbeerd door het Poolse leger. In deze militaire kringen wordt gedacht dat dit wel eens de uiteindelijke bedoeling van de neocons zou kunnen zijn: Polen, dat al een legermacht van 200.000 man mobiliseert, zou de nieuwe proxy worden (en het grootste leger in Europa) in een bredere Europese oorlog tegen Rusland.
Het is begrijpelijk dat de Duitsers zich zeer ongemakkelijk voelen. Een recent verslag van de Poolse editie van het Duitse Die Welt – gebaseerd op gesprekken met Poolse diplomatieke bronnen, waaronder een hoge ambtenaar van het Poolse ministerie van Buitenlandse Zaken – meldde dat “elke dag Poolse politici zeggen wat de vertegenwoordigers van Duitsland of Frankrijk gewoonlijk niet durven te zeggen, en zo een van de doelen van de oorlog formuleren, namelijk dat Rusland onvoorwaardelijk zoveel mogelijk moet worden verzwakt. Ons doel is Rusland voorgoed te stoppen. Een verrot compromis mag niet worden toegestaan”. En verder: “Een bestand op Ruslands voorwaarden zou slechts leiden tot een pauze in de gevechten, die slechts zou duren tot Rusland zich herstelt”, verklaarde de hoge diplomaat.
Laten we dit perspectief dus omdraaien en het van de andere kant bekijken. Natuurlijk is het Oekraïne-conflict een caleidoscoop van bewegende vormen – maar er zijn enkele handvatten waarop men zich voor stabiliteit kan vastgrijpen.
De as van staten “in oorlog met Rusland” staat aan de rand van een economische afgrond. De levensstandaard daalt in het snelste tempo sinds WO2. De woede, die langzaam opkomt, neemt nu toe. De Britse en Europese politieke klasse hebben geen antwoorden op deze crisis. De heersende klasse probeert het hoofd boven water te houden en vertrouwt erop dat het volk alles zal accepteren: stijgende prijzen, banen die door hogere energiekosten worden weggeconcurreerd, lege plekken in de winkelrekken, de energiepieken – en de disfunctionele systemen (op luchthavens en in de vervoerssystemen) die de goede werking van de maatschappij in de weg staan. Hetzelfde geldt voor de Amerikanen.
De lakeien die belast zijn met het beheer en de werking van “het systeem” zijn in de war. Hun (hoge) gevoel van eigenwaarde berustte tot nu toe op het uiten van “correcte standpunten” en het omarmen van de “voorgeschreven oorzaken” – meer dan op het tonen van enige bijzondere bekwaamheid in hun werk. Nu weten ze niet meer wat ze moeten zeggen, of welke zaak “juist” is. Narratieven vallen uit elkaar; de Twitter-onthullingen hebben het vroegere “evenwicht” verstoord.
Het regime in Kiev staat ook aan de rand. Het bereikt de rand van het militaire moreel – en van de aanvoer van capabele mannen. Het is financieel blut. Een van de boodschappen die het hoofd van de CIA, Bill Burns, tijdens zijn recente bezoek heeft overgebracht, is dat Kiev tot juli kan rekenen op de financiële steun van Washington – maar dat de financiering daarna een dode letter zal blijven.
Kolonel Macgregor suggereert dat de levering van “tanks” bedoeld was om “het lijden te verlengen” – d.w.z. meer “optiek” totdat (vermoedelijk) een zondebok kan worden aangewezen die het fiasco kan dragen voor een uiteindelijk Oekraïne-debacle. Wie zou dat kunnen zijn? Wel, de geruchtenmolen laat doorschemeren dat de Biden Classified Documents saga een list is die moet leiden tot het vertrek van Joe Biden vóór de Democratische voorverkiezingen.
Wie weet … Maar wat duidelijk is, is dat er in de VS een factie is die zich, net als de Europeanen, verzet tegen de neiging van het Biden-team tot escalatie. De Europeanen vrezen een kinetische oorlog in Europa, terwijl de Amerikaanse factie meer bang is voor het vooruitzicht van een financiële melt-down, mocht de oorlog zich uitbreiden.
Natuurlijk wil ook Moskou geen bredere oorlog – hoewel het zich op zo’n geval moet voorbereiden.
Moskou zal ook beseffen dat de aanhoudende westerse militaire provocaties (zoals de drone-aanvallen op de Krim) gretig worden gestimuleerd door de haviken in de hoop een Russische escalatie uit te lokken. De haviken beweren namelijk dat het uitblijven van een dergelijke vergelding door Rusland een bewijs van zwakte is, waardoor het gerechtvaardigd is om bij volgende provocaties een kwalitatieve stap verder te gaan.
Het is echter onwaarschijnlijk dat Rusland in het aas zal happen: Rusland heeft het echte strategische voordeel op alle gebieden waarop het de Oekraïense strijdkrachten tegemoet treedt. Terwijl het Westen slechts een kortstondig optisch escalatievoordeel heeft.
Team Poetin heeft de speelruimte om eventuele escalatiestappen (bij wijze van vergelding) in kleine stapjes uit te voeren, om te voorkomen dat de strijders in Washington hun gehoopte ‘Pearl Harbour’-pin krijgen (zoals toen de Amerikaanse vloot voor anker werd achtergelaten als doelwit voor een Japanse aanval).
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
De nieuwe regels van Rusland – “Het interesseert ons niet wat het Westen denkt”
Lees meer over:
Published at Tue, 31 Jan 2023 15:01:51 +0000
