Heeft de rottende Westerse samenleving nog hoop op reanimatie en overleving?
De beruchte Carl Rove (we zullen geen toelichting geven, wie zich deze cowboy nog herinnert en geïnteresseerd is, mag hem opzoeken) verwoordde een jaar of twintig geleden de kern van de opschepperige ideologie van het imperium:
“We zijn nu een imperium, en als we handelen, creëren we onze eigen werkelijkheid. En terwijl u die realiteit bestudeert – verstandig, zoals u wilt – zullen wij weer handelen en andere nieuwe realiteiten creëren, die u ook kunt leren, en zo zal het allemaal in orde komen. Wij zijn de acteurs van de geschiedenis… en jullie, jullie allemaal, zullen alleen maar hoeven te leren wat wij doen.”
Leerlingen van het “imperium” moeten zich inderdaad afvragen hoe deze dwaze man, als hij er nog is, zijn vroegere uitspraak nu zou becommentariëren. Het imperium in wiens naam Rove een kwart eeuw geleden arrogant sprak, ligt in puin; zijn realiteitsproducerende krachten lijken aanzienlijk verminderd. Als de pretentieuze idioot Rove enig besef had van geschiedenis, zou hij waarschijnlijk erkennen dat de levensduur van zijn imperium nog korter was dan die van Assyrië, het kortstondige prototype uit de oudheid, schrijft Stephen Karganovic.
De grove vulgariteit van Rove’s opschepperij mag echter niet verhullen dat een soortgelijke minachting voor de werkelijkheid vóór hem werd verwoord door Lord Bertrand Russell, naar alle maatstaven een echt substantiële figuur. In zijn verhandeling “The Impact of Science on Society” uit 1953 schreef de verfijnde intellectueel Russell een veel meer gepolijste en cynische versie van Rove’s plebejische tirade:
“De sociale psychologen van de toekomst zullen een aantal klassen schoolkinderen hebben op wie ze verschillende methoden zullen uitproberen om een onwrikbare overtuiging te produceren dat sneeuw zwart is” (blz. 33).
De poging om de werkelijkheid om te keren en precies zo’n onwankelbare overtuiging te produceren is in volle gang in de terminaal zieke gemeenschap van naties die Dostojevski liefdadig “het kostbare kerkhof” noemde, en die nu ook bekend staat als het Collectieve Westen.
De nieuwste ideologische rage van het Westen is de omkering van de werkelijkheid. Een andere manier om het te zeggen is dat de meest dwingende uiting van trouw aan de waarden van het Westen bestaat uit het luidkeels ontkennen van het bewijs van iemands zintuigen.
Bewijs is er in overvloed. Het dogma dat in februari van dit jaar tijdens een door de Oklahoma State University gesponsorde “educatieve” workshop werd gepropageerd, was dat het biologische feit dat chromosomen het geslacht van een individu bepalen van geen enkele betekenis is. Er werd verwacht dat de deelnemers integendeel de onwrikbare overtuiging zouden omarmen dat geslacht niet alleen meervoudig is, maar ook een kwestie van willekeurige zelfbeschikking. Ideologie “cancelt” feiten. Leden van de wetenschappelijke gemeenschap en studenten biologie die, om voor hun examen te slagen, het tot voor kort voordelig vonden om empirische feiten over de rol van chromosomen te bevestigen, moeten voortaan de wetenschappelijke kennis herijken en in overeenstemming brengen met ideologische criteria. Wie kan het lezers kwalijk nemen die vroeger burgers waren van een ander imperium, dat nog niet zo lang geleden als “slecht” werd bestempeld, als zij dergelijke abrupte omkeringen van de officieel goedgekeurde werkelijkheid ongemakkelijk of zelfs traumatiserend vinden?
Het tumult dat ontstond aan de Portland State University toen een bioloog beweerde dat er “expliciet anatomische en biologische” verschillen waren tussen mannen en vrouwen, en dat daar aanstoot aan nemen een “verwerping van de werkelijkheid” betekent, illustreert rijkelijk de diepte van de waanzin waartoe het Westen is afgedaald.
Kort samengevat is de partijlijn nu dat niet objectieve factoren zoals chromosomen het geslacht bepalen, maar “iemands interne gevoel man te zijn, vrouw, geen van beide, beide of een ander geslacht … voor transgenders zijn het bij de geboorte toegewezen geslacht en hun eigen interne gevoel van genderidentiteit niet hetzelfde. Vrouwelijk, vrouw en meisje en mannelijk, man en jongen zijn ook niet noodzakelijk met elkaar verbonden, maar zijn slechts zes gemeenschappelijke genderidentiteiten.” Met andere woorden, men “is” zoals men zich “voelt” en het gevoel hoeft niet verankerd te zijn in de externe werkelijkheid. (Zie hier.)
Het idee dat ook mannen zwanger kunnen worden, dat nu bijna heilig is verklaard als een verplicht dogma (een basketbalteam in Toronto werd gedwongen tot een kruiperige collectieve verontschuldiging nadat zijn spelers onwetend hadden gesuggereerd dat zwangerschap uitsluitend het voorrecht was van vrouwen) is slechts een ander uitvloeisel van de subjectiviteit van het gendergeloof en van de ideologische diskwalificatie van het bewijs van onze zintuigen. Hetzelfde geldt voor de proliferatie van “geslachten”, waarvan het aantal kan variëren afhankelijk van met wie men praat (de precieze opsomming is nog steeds vaag), maar die altijd meer dan twee moeten zijn.
Op het eiland Man, in Groot-Brittannië, ging de indoctrinatie van schoolkinderen in deze afschuwelijke onzin blijkbaar een beetje te ver, wat de somnolescente ouders onverwachts tot woedend protest aanzette. Het plaatselijke schoolbestuur nodigde een travestiet als autoriteit uit om de leerlingen een lezing te geven over seksuele zaken. Toen een van de jongeren het woord nam om de bewering van de travestiet dat er 73 geslachten zijn te weerleggen, brak er een schandaal uit. Ze schold de neezegger uit: “Je hebt me boos gemaakt,” en zei dat het brutale kind moest vertrekken. Het incident leidde tot een petitie die door meer dan 500 ouders werd ondertekend en nu is het schoolbestuur bezig met een “onderzoek”. Het is echter onwaarschijnlijk dat zo’n kleine lokale complicatie volstaat om de agenda te doen ontsporen.
De verachtelijke seksualisering van kinderen met genderonzin gaat gewoon door. Elders in het Verenigd Koninkrijk worden dragshows opgevoerd voor kleuters, zonder dat ouders of de perverse en decadente samenleving zich daartegen verzetten.
Dr. Paul Craig Roberts, een scherpzinnige waarnemer wiens geheugen en aandachtsspanne (in tegenstelling tot die van de meeste van zijn landgenoten) langer is dan 15 minuten, vraagt zich scherp af: “Heeft u zich ooit afgevraagd wat de transgender rage was die plotseling op ons afkwam? Ik doorliep de middelbare school, 4 jaar universiteit en 4 jaar graduate school en hoorde het onderwerp nooit ter sprake komen. Ik heb nooit iemand gekend of gehoord die dacht dat hij het andere geslacht was, of een man kende die een vrouw wilde zijn of een vrouw die een man wilde zijn. Als kind kende ik een paar meisjes, bekend als ‘Tom Boys’, die graag in bomen klommen en van de hoge duikplank afsprongen, maar daar bleef het bij.”
Het merkwaardige is dat niemand weet wie deze “nieuwe realiteitsnormen” dicteert, en niemand in het collectieve Westen durft of neemt de moeite het te vragen.
Als er enig goed nieuws is in dit deprimerende panorama van samenlevingszelfmoord is het wel het inspirerende voorbeeld van de 16-jarige Canadese middelbare scholier Josh Alexander die, ondanks zijn jonge leeftijd, hardnekkig weerstand heeft geboden tegen het internaliseren van de onwrikbare overtuiging dat sneeuw zwart is. Josh is een leerling van een “progressieve” katholieke school in Ontario, die geen tijd heeft verspild met het invoeren van woke-mandaten, waaronder transgendertoiletten. Josh maakte daartegen krachtig bezwaar met het ongevoelige argument dat “er slechts twee geslachten zijn”, zoals blijkt uit zowel zijn religieuze geloof (dat waarneembare feit werd overigens tot voor kort door de katholieke kerk zelf aangehangen) als het bewijs van zijn zintuigen. Veroordeeld voor het uiten van opvattingen “die schadelijk zijn voor het fysieke en mentale welzijn” van transgender leerlingen, werd Josh geschorst voor zijn brutaliteit voor de rest van het schooljaar. Toen hij in strijd met het verbod probeerde terug te keren naar de klas, werd de 16-jarige gearresteerd. De zaak is nu in hoger beroep in de Canadese provincie Ontario.
“Ik werd een racist, een seksist en een bigot genoemd, maar ik bleef gewoon mijn mening verkondigen en uiteindelijk werd ik gearresteerd,“ zei de leerling. “Er zijn voorwaarden waar ze wilden dat ik mee instemde om terug naar school te gaan, maar als christen ga ik niet liegen, ik ga de onwaarheid niet accepteren, en ik ga niet mee in de mainstream narratieven omdat het volledig in strijd is met Gods natuurlijke orde”, (2:53 – 3:17 minuten).
Beknopt en goed gezegd, inderdaad.
Wie zal betwisten dat als de rottende westerse samenleving überhaupt nog hoop heeft op reanimatie en overleving, haar hele lot nu uitsluitend in de handen ligt van morele, intelligente, non-conformistische en moedige jonge mensen zoals Josh Alexander?
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
GREAT RESET DOSSIER
Lees meer over:
Published at Sun, 12 Mar 2023 11:59:14 +0000
