Avonturen in NAVOstan: Vonken in Ibiza, Bilderberg in lockdown in Lissabon
Terwijl het “leiderschap” van de G7 vastzit in een kleverig moeras van intellectuele oppervlakkigheid, was de enige agenda in het gekoloniseerde Japan voorspelbaar meer sancties tegen Rusland.
Laten we beginnen met een grafische voorstelling van waar het Noorden en het Zuiden werkelijk staan, schrijft Pepe Escobar.
1. Xian, voormalige keizerlijke hoofdstad en belangrijk knooppunt van de oude zijderoutes: Xi Jinping is gastheer van de top China-Centraal-Azië, die wordt bijgewoond door alle “stans” uit het Hartland (Kazachstan, Oezbekistan, Kirgizië, Tadzjikistan, Turkmenistan).
In de slotverklaring wordt de nadruk gelegd op economische samenwerking en “een vastberaden standpunt” tegen door de Hegemon bedachte kleurenrevoluties. Dat is een uitbreiding van wat de Shanghai Cooperation Organization (SCO) en het Belt and Road Initiative (BRI) al uitvoeren. In de praktijk bezegelt de top dat het strategisch partnerschap tussen Rusland en China het Hartland zal beschermen.
2. Kazan: het Russia-Islamic World forum verenigt niet alleen religieuze leiders maar ook topondernemers van niet minder dan 85 landen. Multipolair Rusland verliep parallel aan de top van de Arabische Liga in Jeddah, waar Syrië werd terug verwelkomd in de “Arabische familie”. Arabische naties beloofden unaniem om voorgoed een einde te maken aan “buitenlandse inmenging”.
3. Hiroshima: de steeds kleiner wordende G7, eigenlijk G9 (met toevoeging van twee ongekozen EU-bureaucraten), legt één agenda op van meer sancties tegen Rusland; meer wapens om Oekraïne op te doeken; en meer China de les te lezen.
4. Lissabon: de jaarlijkse Bilderberg bijeenkomst – een NAVO/Atlanticistisch festijn – vindt plaats in een niet zo geheim hotel dat volledig in lockdown is. Toppunt op de agenda; oorlog – hybride en anderszins – tegen de “RIC’s” in BRICS (Rusland, India, China).
Ik had in Xian kunnen zijn, of waarschijnlijk in Kazan. In plaats daarvan was ik, om een eerdere afspraak na te komen, in Ibiza, en schrapte ik het idee om naar Lissabon te vliegen als tijdverspilling. Sta me toe de reden met u te delen: noem het een klein verhaaltje uit de Balearen, waarbij ik de handelsbelofte breek dat wat gebeurt in swingende, zweterige deep house Ibiza in Ibiza blijft.
Ik was te gast op een bijeenkomst van topmensen uit het bedrijfsleven – vooral Spanjaarden, maar ook Portugezen, Duitsers, Britten en Scandinaviërs: topmensen uit de vastgoedsector, vermogensbeheer en investeringsbanken. Ons panel was getiteld “Global Geopolitical Shifts and Their Consequences”. Vóór het panel werden de deelnemers uitgenodigd om te stemmen over wat hen het meeste zorgen baart voor de toekomst van hun bedrijf. Nummer één was inflatie en rente. Nummer twee was geopolitiek. Dat was een voorbode van een zeer levendig debat.
Wanneer een EU-hagiograaf door het lint gaat
Weinig wist ik – en het publiek – dat het een wilde rit zou worden. De eerste presentatie kwam van de directeur van een “Centrum voor Europese Politiek” in Kopenhagen. Zij profileert zich als hoogleraar politieke wetenschappen, en is adviseur van EU-hoofddirecteur Borrell.
Welnu, ik nam een Cheshire kat houding aan na de tsunami van gespuwde clichés over “Europese waarden” en kwade Russen, en haar “angst” voor de toekomst van Europa. De onberispelijk diplomatieke Lanxin Xiang, een innemend figuur, altijd met een vrolijke glimlach op zijn gezicht, en een van de weinige vooraanstaande deskundigen op het gebied van China die echt weet waar hij het over heeft, in vloeiend Engels, zorgde tenminste voor onmiddellijke verlichting.
Lanxin Xiang is onder meer emeritus hoogleraar aan het Graduate Institute of International and Development Studies in Genève; directeur van het Instituut voor Veiligheidsbeleid van het China National Institute for SCO International Exchange; en uitvoerend directeur van de Washington Foundation for European Studies. Dit is een column die ik over hem en zijn werk schreef, gepubliceerd in oktober 2020.
Professor Xiang gaf een meesterlijke uiteenzetting over de Amerikaanse obsessie om een “Taiwan-probleem” te fabriceren en hoe Europa, dat al onder druk staat door de Amerikaanse proxy-oorlog tegen Rusland, heel voorzichtig moet zijn als het China de les wil lezen.
Toen het mijn beurt was, ging ik voor de kill, door al die platitudes uit persberichten van de EU af te doen als absolute onzin, en te benadrukken hoe Europa al levend wordt opgegeten door de spreekwoordelijke “Amerikaanse belangen”. Zo kort mogelijk legde ik de hele geopolitieke achtergrond van de oorlog in Oekraïne uit.
Welnu, dit werd allemaal geleverd aan topmensen uit het bedrijfsleven die The Economist, Financial Times en Bloomberg consumeren als hun belangrijkste informatiebronnen. Hun reactie zou boekdelen spreken.
Voorspelbaar ging de door de EU betaalde bureaucrate volledig door het lint, en krijsend van verontwaardiging ging ze volledig op in het vooraf opgestelde script, van het dreigen het podium te verlaten tot het beschuldigen dat ik “door het Kremlin wordt betaald”. Ik vroeg haar botweg om mij “met feiten tegen te spreken”. Er werden geen feiten gegeven. Alleen maar angst en verbijstering, vermengd met een zweem van cancelcultuur.
Tot zijn grote verdienste hield de zeer ervaren moderator, Struan Robertson van Bank of America Merrill Lynch, de zaken beschaafd, gaf Lanxin Xiang meer tijd om de Chinese mentaliteit uit te leggen en opende het woord voor een reeks zeer goede vragen.
Uiteindelijk vond het publiek het geweldig. Velen kwamen mij persoonlijk bedanken voor informatie die zij nooit in El Pais, Le Monde of The Economist zullen kunnen lezen. Een minderheid in de zaal was gewoon stomverbaasd – maar ons debat moet bij hen in ieder geval veel vooroordelen hebben losgemaakt.
Het is de grote verdienste van de hoofdorganisatoren, Jose Maria Pons en hoofd van het programma Cristina Garcia-Peri, dat een dergelijk debat plaatsvindt op het fabelachtige Ibiza, in Spanje, het gebied bij uitstek van de NAVO. In de huidige situatie zou dit absoluut onmogelijk zijn in Frankrijk of Duitsland, om nog maar te zwijgen van Scandinavië of die demente Baltische staten.
Er is geen andere manier om de verzonnen narratieven van de door de EU betaalde hacks en bureaucraten te weerleggen dan ze belachelijk te maken – in hun gezicht. Ze worden woedend en kunnen nauwelijks voorkomen te stotteren als hun leugens worden ontmaskerd. Een van de vragen uit de zaal, van een Duitse zakenman van de bovenste plank, somde bijvoorbeeld een litanie op van duistere feiten over de Oekraïense “democratie” die door de EUrocratie absoluut verboten zijn.
De G-Less Than Zero gaat door het lint
Wat er in Ibiza gebeurde, sluit aan bij wat er gebeurde in het door de VS gebombardeerde Hiroshima – Hegemons maken geen excuses – en in dat lockdown hotel in Lissabon.
Met het “leiderschap” van de G7 vastgelopen in een kleverig moeras van intellectuele oppervlakkigheid, was de enige agenda in het gekoloniseerde Japan voorspelbaar meer sancties tegen Rusland – opgelegd aan derde landen en aan bedrijven in de energiesector en de militair-industriële sector; meer wapens voor het zwarte gat in Oekraïne; en een belachelijke contraproductieve nieuwe obsessie om China “in te dammen” voor vermeende “economische dwang”.
Op de foto’s verschijnt overigens niet een krimpende G7, maar een oorlogszuchtige G9, kunstmatig vergroot door dat zielige stel ongekozen EU-rocraten, Charles Michel en Pustula von der Lugen.
Voor de echte mondiale meerderheid – of het mondiale zuiden – lijkt dit meer op een G-Less Than Zero. Hoe meer de zinloze, illegale sanctieoorlogen worden “uitgebreid”, hoe meer de absolute meerderheid van het Mondiale Zuiden zich verwijdert van het collectieve Westen, diplomatiek, geopolitiek en geo-economisch.
En daarom was de topagenda van Bilderberg in het gekaapte hotel in Lissabon het vernieuwen van de NAVO/Atlantische coördinatie in een – al dan niet hybride – oorlog tegen de drijvende kracht in BRICS; de RIC’s (Rusland, India, China).
Er stonden nog meer punten op het menu – van AI tot de acute bankencrisis, van “energietransitie” tot “fiscale uitdagingen”, om nog maar te zwijgen van het spreekwoordelijke “Amerikaanse leiderschap”.
Maar als je in dezelfde kamer mensen ziet als NAVO’s Stoltenberg; directeur van de Amerikaanse inlichtingendienst Avril Haines; senior directeur strategische planning bij de Nationale Veiligheidsraad Thomas Wright; Goldman Sachs president John Waldron; chef Gardener Borrell (wiens slaafje op Ibiza was); vicevoorzitter van Brookfield Asset Management, Mark Carney (een van hun leidinggevenden die ook op Ibiza was); Supreme Allied Commander Europe, Christopher Cavoli; en de Canadese vicepremier Chrystia Freeland, naast andere Atlantische schandknaapjes, is het complot vanzelfsprekend:
Het is oorlog tegen de multipolaire wereld. We kunnen het tenminste wegdansen op Ibiza.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
Lees meer over:
Published at Sun, 21 May 2023 09:31:10 +0000
