Hiroshima, Nagasaki, Russisch Roulette
Amerika’s vuurstormbombardement van Tokyo op 9/10 maart 1945 was het meest vernietigende luchtoffensief in de militaire geschiedenis, met meer dan 100.000 doden en meer dan een miljoen daklozen. Samen met de tapijtbombardementen van de Amerikanen in Noord-Vietnam, Laos en Cambodja blijft het een van de meest flagrante oorlogsmisdaden in de menselijke geschiedenis, niet in het minst omdat Keizerlijk Japan al een verslagen eiland was, schrijft Declan Hayes.
Zelfs toen de laatste van hun kamikazestrijders zich in die eerste dagen van augustus 1945 voorbereidden om de Amerikanen van het Japanse vasteland te verdrijven, was de Japanse regering verwoed op zoek naar een uitweg uit het moeras. Omdat ze wisten dat het Rode Leger van de Sovjet-Unie snel op Mantsjoerije zou neerdalen, wisten ze dat tijd van levensbelang was om te voorkomen dat de Amerikanen nog meer weerloze Japanse vrouwen en kinderen zouden verkrachten en afslachten, zoals ze eerder hadden gedaan in Guam, Saipan en Okinawa.
Hoewel de Japanners niet begrepen waarom de Amerikanen hun overgave niet wilden accepteren, kwam dat antwoord kort daarna in de vorm van twee paddestoelwolken, één in Hiroshima en de andere in Nagasaki, het centrum van het katholicisme in het Land van de Rijzende Zon. Deze twee oorlogsmisdaden gingen gepaard met een vernietiging door het Rode Leger van de overblijfselen van het eens zo machtige, maar nu sterk uitgedunde Kmantung Leger van Japan.
Terwijl McArthur zich op de USS Missouri verkneukelde dat Japan verslagen was, koloniseerden de Yanks niet alleen Japan en het Stille Oceaanbekken, maar ook Zuid-Korea, de Filipijnen en Taiwan voordat ze hun zinnen zetten op het ontdoen van Zuidoost-Azië van de Nederlanders en vooral de Fransen. De oorlogsmisdaden met de atoombommen van Nagasaki en Hiroshima werden begaan om de Sovjets te vertellen dat heel Azië nu onder de Yankee-laars lag en dat, in strijd met de verdragen van Jalta en andere verdragen, alleen de Yanks daar zouden regeren.
Amerika’s oorlog in de Stille Oceaan was een racistische vernietigingsoorlog, zowel voor als na de capitulatie van Japan. De Amerikaanse en Britse media – waaronder de Los Angeles Times, de New York Times, de New Yorker, Reader’s Digest, Time en Life – schilderden hun Japanse vijanden af als ondermensen, als aapmensen die alleen geschikt waren voor uitroeiing. Aangemoedigd door dergelijke propaganda ging het United States Marine Corps (USMC) op apenjacht; over het algemeen namen ze geen gevangenen. Zelfs Percivals lafhartige capitulatie in Singapore werd afgeschilderd als het werk van gewapende apen, niet van een hopeloos in de minderheid zijnde vijand die respect verdiende om de meest pragmatische redenen van zelfoverleving.
De mariniers, Amerika’s beste generatie, verminkten als vanzelfsprekend Japanse oorlogsslachtoffers voor souvenirs, ze vielen hospitaalschepen aan en lieten ze zinken, ze beschoten, martelden en executeerden hun gevangenen. Ze oogstten gouden tanden van zowel levenden als doden, ze plasten zowel op hun gevangenen als op de lijken van degenen die ze gedood hadden. In hun vrije tijd hakten ze de botten van hun Japanse gevangenen in vergeet-mij-nietjes en stuurden die naar hun geliefden. President Roosevelt kreeg een briefopener die gemaakt was van de botten van een gevangen Japanse officier, maar stuurde deze om zijn eigen redenen terug naar de afzender – zo niet de rechtmatige eigenaar.
Rationaliteit in de Stille Oceaan was zo zeldzaam tijdens WO II dat, ironisch genoeg, niemand minder dan de prominente racistische kolonel Charles A. Lindbergh Jr. nodig was om de barbaarse daden van Amerika’s beste generatie aan de kaak te stellen. Verafschuwd door wat hij zag en hoorde over de manier waarop de VS de Japanners behandelden in de Pacific, sprak de vliegenier zijn stem uit. Zijn gevoelens zijn samengevat in de volgende aantekening in zijn dagboek: “Er werd vrijelijk toegegeven dat sommige van onze soldaten Japanse gevangenen martelden en soms net zo wreed en barbaars waren als de Jappen zelf. Onze mannen hebben er geen moeite mee om een Japanse gevangene of een soldaat die zich probeert over te geven neer te schieten. Ze behandelen de Jap met minder respect dan ze een dier zouden geven, en deze daden worden door bijna iedereen goedgepraat. We beweren dat we vechten voor beschaving, maar hoe meer ik zie van deze oorlog in de Stille Oceaan, hoe minder recht ik denk dat we hebben om te beweren dat we beschaafd zijn.” Toen Lindbergh de Stille Oceaan verliet en bij de douane in Hawaï aankwam, werd hem gevraagd of hij Japanse botten in zijn bagage had. Dat was toen al een routinevraag.
Eugene B. Sledge, schrijver van With the Old Breed at Peleliu and Okinawa, schreef over zijn kameraden die gouden tanden van de vijandelijke doden oogstten. In Okinawa was Sledge er getuige van hoe een officier van de marine, één van Amerika’s beste generatie Goodfellas, over een Japans lijk stond en in zijn mond plaste.
Misschien verwoordde Edgar L. Jones, een voormalige oorlogscorrespondent in de Stille Oceaan, het het beste toen hij in de Atlantic Monthly van februari 1946 vroeg: “Wat voor soort oorlog denken burgers dat we eigenlijk hebben gevoerd? We schoten gevangenen in koelen bloede dood, vernietigden ziekenhuizen, beschoten reddingsboten, doodden of mishandelden vijandelijke burgers, maakten de vijandelijke gewonden af, gooiden de stervenden in een kuil met de doden en in de Pacific kookten we vlees van vijandelijke schedels weg om er tafelversieringen voor geliefden van te maken of sneden we hun botten tot briefopeners.
Churchill en MacArthur gaven hun troepen het bevel om alle Japanse strijders die zich probeerden over te geven onmiddellijk te executeren. Ze verspreidden geruchten over de Kyoto Oorheuvel, waar de Japanners, op kannibale wijze, naar verluidt 40.000 ingemaakte oren en neuzen opsloegen die ze verzamelden na de Japanse invasie van Korea in 1598. Kyoto bleef, vanwege een pervers humanitair verlangen van de leiders van Amerika om de keizerlijke cultuur van Japan te behouden, inclusief haar hopen Koreaanse neuzen, gespaard van de tarpijtbombardementen op Tokio, Nagoya en Osaka. Kyoto was, in tegenstelling tot de goede, menselijke mensen van Nagasaki en Tokio, van cultureel belang en zowel haar architectuur als haar Oorheuvel moesten daarom behouden blijven. Ondertussen maakten de mariniers hun eigen onmenselijke Oorheuvel. Ze sneden de oren en neuzen van hun gevangenen af en scalpeerden ook op grote schaal. In Okinawa bewees Amerika’s Beste Generatie ook dat zij ’s werelds meest bedreven serieverkrachters waren.
Hoewel de uitstekende documentaires van John Pilger ons vertellen hoe de 4th Psychological Operations Group en de 101st Airborne (Tiger Force) hun eigen oorkettingen maakten in Vietnam, waar ze routinematig Vietnamese baby’s onthoofdden om de lokale bevolking te leren wie de lakens uitdeelde, is Pilger al een halve eeuw een slechte man, omdat hij niet het NAVO gezang zingt.
Pilger zoekt naar grijstinten. Hij verwerkt in zijn analyse de psychologische inzichten van sociopaten als Edward Bernays, die de Yanks leerde hoe ze hun egoïstische oorlogen effectiever konden verkopen dan Goebbels of zijn bleke Japanse imitators ooit zouden kunnen. Omdat hij er ook altijd voor zorgt om de bijkomende schade van de Yankee oorlogsmisdaden in plaatsen als Falluja, Vietnam, Nagasaki en Hiroshima te vermelden, niet in de laatste plaats omdat burgers nu veel meer dan 90% uitmaken van alle Amerikaanse doden, en omdat hij zelden makkelijk doet over de hypocrieten van de media, is hij, om het nog maar eens te herhalen, een slecht mens.
Om te zien hoe slecht, hoeft u alleen maar dit door de FBI geïnspireerde bericht van de EU te lezen waarin Russia Today en Sputnik worden gehekeld omdat ze “de feiten ernstig verdraaien en manipuleren en zich herhaaldelijk en consequent richten tegen Europese politieke partijen, vooral tijdens verkiezingsperiodes, evenals tegen het maatschappelijk middenveld, asielzoekers, Russische etnische minderheden, genderminderheden en het functioneren van democratische instellingen in de [Europese] Unie en haar lidstaten”. Omdat dergelijke uitingen net zo schadelijk voor ons zouden zijn als het beschouwen van de “Simian” Japanners of Vietnamezen als mensen toen het USMC hen uitroeide, moeten onze kwetsbare geesten beschermd worden door de Google zoekmachines van de hedendaagse Edward Bernays, die er zijn om ons te vertellen dat alleen ongekozen oorlogsstokers zoals Ursula von der Leyen of haar moreel beperkte volgelingen de waarheid, de hele waarheid en niets dan de waarheid kunnen spuien.
Omdat John Pilger nu in de 80 is, krijgt hij een vrijbrief, zolang hij niet afdwaalt naar het romp Zelensky Reich of naar het Syrië van de rebellen, waar hij snel weggestuurd zou worden. Maar wee een jongere als Gonzalo Lira, Julian Assange, Gary Webb of Alina Lipp die probeert de waarheid te achterhalen over de misdaden van Jeffrey Epstein, MI6-agent Zelensky, de Bidens, Obama’s, Clintons of een van Amerika’s andere georganiseerde misdaadfamilies, want met het herkauwen van Russische propaganda spelen zij Hiroshima, Nagasaki, Russisch Roulette en dat loopt, zoals talloze lijken aantonen, nooit goed af voor NAVO’s belegerde waarheidsvertellers.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
Lees meer over:
Published at Sun, 06 Aug 2023 14:56:36 +0000
