Scott Ritter: NAVO-top, een absurdistisch theater
De leiders van de 31 lidstaten van de NAVO zijn in Vilnius, de hoofdstad van Litouwen, bijeengekomen voor de 33e top van de alliantie, een evenement dat symbool is komen te staan voor de steeds moeilijkere taak van de militaire organisatie om politieke wil om te zetten in tastbare realiteit, schrijft Scott Ritter.
Sinds de top in Wales in 2014, toen de NAVO van Rusland een topprioriteit maakte in de nasleep van de Russische annexatie van de Krim, en de top in Warschau in 2016, toen de NAVO overeenkwam om “gevechtsgroepen” in te zetten op het grondgebied van vier NAVO-leden (Letland, Estland, Litouwen en Polen) als reactie op vermeende Russische “agressie” in de regio, heeft Rusland de NAVO-agenda gedomineerd en daarmee ook de identiteit van de NAVO.
De top in Vilnius belooft in dit opzicht niet anders te worden.
Een van de grootste problemen voor de NAVO-leiding is dat de top in Vilnius plaatsvindt in de schaduw van de top in Madrid van vorig jaar, die eind juni plaatsvond in de nasleep van de militaire operaties van Rusland tegen Oekraïne.
De top in Madrid volgde op de opzettelijke sabotage door Boris Johnson van een Oekraïens-Russisch vredesakkoord dat op 1 april 2023 in Istanboel ondertekend had moeten worden, en op het besluit van de Verenigde Staten in mei 2023 om Oekraïne meer dan 45 miljard dollar militaire steun te geven als onderdeel van een nieuwe “leenlease”-overeenkomst.
Kortom, de NAVO had afgezien van een vreedzame oplossing voor het Russisch-Oekraïense conflict en koos in plaats daarvan voor een oorlog bij proxy – waarbij Oekraïense mankracht werd getrouwd met NAVO-materieel – bedoeld om te bereiken wat de Amerikaanse ambassadeur bij de NAVO Julianne Smith in mei 2022 de “strategische nederlaag” van Rusland in Oekraïne noemde.
De top in Madrid leidde tot een officiële NAVO-verklaring waarin werd verklaard dat “Rusland onmiddellijk moet stoppen met deze oorlog en zich moet terugtrekken uit Oekraïne,” waaraan werd toegevoegd dat “Wit-Rusland zijn medeplichtigheid aan deze oorlog moet beëindigen.”
Toen het over Oekraïne ging, was de verklaring van Madrid al even stellig. “We zijn volledig solidair met de regering en het volk van Oekraïne bij de heldhaftige verdediging van hun land,” stond er te lezen.
“We herhalen onze niet aflatende steun voor de onafhankelijkheid, soevereiniteit en territoriale integriteit van Oekraïne binnen zijn internationaal erkende grenzen die zich uitstrekken tot zijn territoriale wateren. Wij staan volledig achter het inherente recht van Oekraïne op zelfverdediging en om zijn eigen veiligheidsregelingen te kiezen. Wij verwelkomen de inspanningen van alle Geallieerden die Oekraïne steun verlenen. Wij zullen hen adequaat bijstaan, rekening houdend met hun specifieke situatie.”
Vol vertrouwen op zoek naar een ‘strategische nederlaag’
De NAVO, zo leek het, had het volste vertrouwen in haar vermogen om het resultaat te bereiken dat ze zo graag wilde – de strategische nederlaag van Rusland.
Wat een verschil maakt een jaar.
De hulp van de NAVO aan Oekraïne resulteerde in een succesvol tegenoffensief waardoor Rusland zich moest terugtrekken uit het gebied rond de stad Kharkov en delen van de oblast Kherson op de rechteroever van de rivier de Dnjepr moest opgeven. Zodra de Russische verdediging sterker werd en de Oekraïense aanval tot stilstand kwam, begonnen zowel de NAVO als Rusland zich voor te bereiden op de volgende fase van het conflict.
De NAVO begon met een maandenlange inspanning om negen Oekraïense legerbrigades uit te rusten en op te leiden tot NAVO-normen door ze te voorzien van NAVO-tanks, gepantserde voertuigen en artillerie, en ze te trainen in gecombineerde wapenoorlogsvoering in NAVO-stijl.
Rusland van zijn kant mobiliseerde zowel gedeeltelijk zijn mankracht (riep zo’n 300.000 reservisten op en rekruteerde nog eens 150-200.000 vrijwilligers) als zijn defensie-industrie (verhoogde drastisch zijn productie van tanks, raketten en artilleriemunitie). Bovendien bereidde Rusland verharde verdedigingsposities voor in overeenstemming met een militaire doctrine die was bijgewerkt om rekening te houden met de lessen van het eerste jaar van de Speciale Militaire Operatie in Oekraïne.
De NAVO had goede hoop dat het Oekraïense leger in staat zou zijn om een tegenoffensief tegen Rusland uit te voeren dat merkbare resultaten zou opleveren, zowel in termen van heroverd grondgebied als van slachtoffers onder het Russische leger. Tot nu toe zijn de resultaten echter bedroevend – tienduizenden Oekraïense slachtoffers en duizenden vernielde voertuigen, terwijl het niet eens gelukt is om door de eerste linie van de Russische verdediging heen te breken.
Een van de uitdagingen waarmee de NAVO in Vilnius zal worden geconfronteerd, is de vraag hoe deze tegenslag te boven te komen. Veel NAVO-landen beginnen “Oekraïne-moeheid” te vertonen nu ze hun wapenkamers kaal geplukt en hun schatkisten leeggehaald zien worden in wat, bij elke maatstaf, een verliezende zaak lijkt te zijn.
De omvang en de schaal van de Oekraïense militaire nederlaag is zodanig dat de focus van veel NAVO-leden lijkt te verschuiven van het onrealistische doel om Rusland strategisch te verslaan naar een realistischer doel om een einde te maken aan het conflict, zodat Oekraïne een levensvatbare natie blijft.
De Oekraïense president Volodymyr Zelensky zal de NAVO-top bijwonen. Zijn eisen voor het NAVO-lidmaatschap zullen echter niet worden ingewilligd – de Amerikaanse president Joe Biden zelf heeft zich hierover uitgesproken en gezegd dat dit niet mogelijk is zolang Oekraïne in oorlog is met Rusland.
Gezichtsreddende gebaren
De NAVO zal gezichtsreddende gebaren maken, zoals het oprichten van een NAVO-Oekraïense Raad en praten over eventuele veiligheidsgaranties na een conflict. Maar de realiteit is dat Zelensky’s aanwezigheid Oekraïne meer kwaad dan goed zal doen, omdat het de interne onenigheid binnen de NAVO over het Oekraïense lidmaatschap alleen maar zal accentueren en de onmacht van de NAVO zal benadrukken als het gaat om iets te doen dat het huidige traject op het slagveld zinvol kan veranderen, dat afstevent op een strategische nederlaag voor zowel Oekraïne als de NAVO.
De visie van de top in Madrid was dat de NAVO gebruik zou maken van haar strategische overwinning op Rusland om haar gelederen in Europa verder uit te breiden (zowel Finland als Zweden waren uitgenodigd), en om haar invloed uit te breiden naar de Stille Oceaan. Hoewel de partners van de NAVO in de Stille Oceaan (Australië, Nieuw-Zeeland, Japan en Zuid-Korea) zijn uitgenodigd in Vilnius, is de hoop dat hun aanwezigheid zou samenvallen met de aankondiging van de opening van een NAVO-verbindingskantoor in Japan, de kop ingedrukt door Frankrijk, dat er bezwaar tegen heeft dat een alliantie die ogenschijnlijk gericht is op Noord-Atlantische veiligheid, betrokken raakt bij de Stille Oceaan.
Finland is lid geworden van de NAVO, maar Zweden niet, en het lidmaatschap van dat land wordt steeds problematischer gezien de Turkse oppositie. De recente aankondiging van de Turkse president Recep Erdogan dat Turkije zal instemmen met het Zweedse NAVO-lidmaatschap als de Europese Unie Turkije toelaat, lijkt een gifpil te zijn die de Zweedse hoop op lidmaatschap voorgoed de bodem inslaat, aangezien de Europese Unie niet geneigd is om Turkije toe te laten.
De top in Vilnius zal waarschijnlijk bepaald worden door deze kwesties, en door het onvermogen van het bondgenootschap om tot een zinvolle consensus te komen over de beste manier om ze aan te pakken.
Men kan een overvloed aan retorische spinsels en aanstellerij van de NAVO-lidstaten verwachten, maar feit is dat de echte missie van de top in Vilnius is hoe men het beste een zachte landing kan maken na de onvervulde doelen en doelstellingen die vorig jaar in Madrid zijn vastgesteld.
Het normaliseren van mislukking zou het beste kunnen beschrijven wat de NAVO in Vilnius kan bereiken.
Elke mislukking om te proberen de opeenstapeling van debacles te stoppen die het huidige NAVO-beleid ten aanzien van Oekraïne vertegenwoordigen, zal leiden tot een verdere ineenstorting van de militaire situatie in Oekraïne en de politieke situatie in Europa, die, in hun totaliteit, de NAVO dichter bij het moment van haar uiteindelijke ondergang duwen.
Dit vooruitzicht voorspelt niet veel goeds voor degenen wier taak het is om een zo positief mogelijke spin aan de werkelijkheid te geven. Maar de NAVO houdt zich al lang niet meer bezig met een op feiten gebaseerde wereld en laat zichzelf verworden tot een absurdistisch theater waarin de acteurs zichzelf voor de gek houden door te geloven in het verhaal dat ze spinnen, terwijl het publiek verbijsterd toekijkt.
Scott Ritter is een voormalige inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers die in de voormalige Sovjet-Unie heeft gediend om wapenbeheersingsverdragen uit te voeren, in de Perzische Golf tijdens Operatie Desert Storm en in Irak om toezicht te houden op de ontwapening van massavernietigingswapens. Zijn meest recente boek is Disarmament in the Time of Perestroika, gepubliceerd door Clarity Press.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
Lees meer over:
Published at Tue, 11 Jul 2023 09:01:30 +0000
