Niemand mag twijfelen aan de bedoelingen van de chef van de generale staf van de Poolse strijdkrachten generaal Rajmund Andrzejczak of vermoeden dat hij een zogenaamde “Russische agent” is, omdat hij oprecht wil dat het Westen zijn proxy-oorlog met Rusland in Oekraïne wint, maar hij is ook zeer bezorgd dat het zou kunnen verliezen tenzij zijn kant de impopulaire waarheden erkent die hij zojuist heeft gedeeld, omdat het nalaten daarvan Kiev tot een nederlaag zou kunnen veroordelen, schrijft Andrew Korybko.
De laatste keer dat chef van de generale staf van de Poolse strijdkrachten generaal Rajmund Andrzejczak media-aandacht genereerde was eind januari, toen hij uitweidde over hoe formidabel Rusland toen nog was, maar nu haalt hij opnieuw de krantenkoppen omdat hij op deze beoordeling voortborduurt. Polen’s Do Rzecy deed verslag van zijn recente deelname aan een strategiesessie met het Nationale Veiligheidsbureau, waarbij hij enkele impopulaire waarheden deelde over de NAVO-Russische proxy-oorlog in Oekraïne.
Andrzejczak zei dat de situatie er niet goed uitziet voor Kiev als we kijken naar de economische dynamiek van dit conflict, waarbij hij vooral de aandacht vestigde op financiën, infrastructuurkwesties, sociale kwesties, technologie en voedselproductie e.d. Vanuit dit oogpunt voorspelt hij dat Rusland nog 1-2 jaar kan doorgaan met zijn speciale operatie voordat het structurele druk begint te voelen om zijn activiteiten in te perken.
Kiev daarentegen brandt tientallen miljarden dollars aan hulp op, maar is nog ver verwijderd van het bereiken van zijn maximale doelstellingen. Andrzejczak zei openhartig dat de westerse partners van Polen de uitdagingen die de overwinning van Oekraïne in de weg staan niet goed inschatten, waaronder die in verband met de “logistieke race”/ uitputtingsslag” die de NAVO-chef half februari verklaarde. Een ander ernstig probleem betreft de onwil van vluchtelingen om op korte termijn naar hun vaderland terug te keren.
Deze economische, logistieke en bevolkingsfactoren samen overtuigden hem ervan dat hij deze problemen dringend onder de aandacht moet brengen om “Oekraïne een kans te geven zijn veilige toekomst op te bouwen”, wat in de context waarin hij deze motivatie deelde, een eufemisme is voor nog meer westerse hulp. Hij voegde daaraan toe: “Als militair ben ik ook verplicht de meest ongunstige en moeilijk uitvoerbare variant voor te stellen, waarbij ik een veld geef aan iedereen die Oekraïne kan en moet helpen.”
Niemand mag daarom twijfelen aan Andrzejczaks bedoelingen of vermoeden dat hij een zogenaamde “Russische agent” is, aangezien hij oprecht wil dat het Westen zijn proxy-oorlog met Rusland in Oekraïne wint, maar hij is ook zeer bezorgd dat het zou kunnen verliezen tenzij zijn kant de impopulaire waarheden erkent die hij zojuist heeft gedeeld. Als zij dat niet doen, kan Kiev volgens hem ten dode zijn opgeschreven, hoewel ook overtuigend kan worden betoogd dat het nog rampzaliger zou zijn dit conflict eindeloos te laten voortduren, zoals Polen wil.
Geen van de drie uitdagingen waarop hij de aandacht vestigde, kan immers op korte termijn worden overwonnen. De enige uitzondering is misschien de bevolkingsproblematiek, maar daarvoor zou de EU-wetgeving moeten worden gewijzigd om de uitzetting van vluchtelingen mogelijk te maken, wat waarschijnlijk niet zal gebeuren. De economische en logistieke factoren zijn systemisch van aard en treffen niet alleen Oekraïne, maar het hele Westen in het algemeen. Het is eenvoudigweg onmogelijk om het tempo, de omvang en de reikwijdte van de multidimensionale hulp van het Westen aan Oekraïne vol te houden als het conflict aanhoudt.
Zoals Andrzejczak zelf toegaf: “We hebben gewoon geen munitie. De industrie is niet alleen niet klaar om uitrusting naar Oekraïne te sturen, maar ook om onze voorraden, die wegsmelten, aan te vullen.” Gezien het feit dat Polen na de Anglo-Amerikaanse As de derde belangrijkste beschermheer van Oekraïne is, wijst dit er sterk op dat alle andere NAVO-leden net zo veel moeite hebben om het tempo, de omvang en de reikwijdte van de steun op peil te houden, zo niet meer, aangezien velen een stuk kleiner zijn en dus minder in staat om in dit opzicht bij te dragen.
Deze constatering betekent dan ook dat het komende tegenoffensief van Kiev waarschijnlijk de “last hurrah” zal zijn voor de hervatting van de vredesbesprekingen met Rusland, aangezien het Westen zijn steun niet veel langer kan volhouden. Andrzejczak lijkt zich terdege bewust van dit “politiek ongemakkelijke” feit, vandaar dat hij wil dat zijn partij haar proxy zoveel mogelijk geeft tot het einde van die operatie, in de hoop dat zij zich dan in een relatief gunstigere positie bevindt tegen de tijd dat de besprekingen worden hervat.
Hij en degenen die net als hij denken, nemen twee zeer gevaarlijke risico’s: 1) zij verwachten dat het komende tegenoffensief ten minste licht succesvol zal zijn in het winnen van wat terrein; en 2) zij verwachten dat Rusland zal instemmen met het hervatten van de vredesbesprekingen zodra deze operatie eindelijk is afgelopen. De bijbehorende risico’s zijn duidelijk in die zin dat 1) het tegenoffensief zo ernstig kan mislukken dat Rusland deze ramp aangrijpt om een onbekende hoeveelheid terrein te winnen; en/of 2) Moskou de besprekingen op verzoek van Kiev niet zal hervatten.
Daarom is het aantoonbaar beter dat Kiev zijn tegenoffensief staakt en ingaat op China’s voorstel voor een staakt-het-vuren dan het groeiende risico te nemen dat het mislukt en/of dat Rusland blijft vechten in de wetenschap dat de westerse steun binnenkort zou kunnen ophouden. Die onderling samenhangende worst-case scenario’s worden steeds waarschijnlijker door de economische en logistieke uitdagingen die Andrzejczak noemde, waarbij alleen de kans op Russische misstappen de kansen in evenwicht brengt.
Toch wijst alles erop dat het tegenoffensief spoedig zal beginnen, ondanks de ernstige uitdagingen die eraan verbonden zijn, waarbij dit besluit wordt ingegeven door politieke factoren die verband houden met de noodzaak om het westerse publiek te laten zien dat hun meer dan 150 miljard dollar aan hulp aan iets tastbaars is besteed. Zelfs als het een rampzalig spektakel wordt, zijn de besluitvormers bereid dat risico te nemen. Sommigen, zoals Andrzejczak, willen uit wanhoop een laatste overwinning behalen voordat de vredesbesprekingen worden hervat.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
Meer gevolgen van de oorlog in Oekraïne – Het Franse imperialisme op zijn plaats zetten
Lees meer over:
Published at Sat, 29 Apr 2023 14:36:29 +0000
