Biden’s existentiële angst in Oekraïne
De tweeledige consensus in de Beltway dat de Verenigde Staten de “onmisbare” wereldmacht zijn, wordt gewoonlijk toegeschreven aan de neocons die sinds de jaren zeventig de drijvende kracht zijn geweest achter het Amerikaanse buitenlands en veiligheidsbeleid in de opeenvolgende regeringen, schrijft M.K. Bhadrakumar.
Het opiniestuk in de Washington Post van zaterdag getiteld Time is not on Ukraine’s side, dat mede is geschreven door voormalig minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice tijdens het presidentschap van George W. Bush en minister van Defensie Robert Gates (die zowel onder Bush als Barack Obama diende), benadrukt dit paradigma.
Rice en Gates zijn robuuste koudbloedige strijders die enthousiast zijn over de NAVO-oorlog tegen Rusland. Maar hun grief is dat president Biden een “drastische” stap moet zetten in Oekraïne.
Het opiniestuk grijpt terug op de twee wereldoorlogen die de opkomst van de VS als wereldmacht markeerden en waarschuwt dat de sinds 1990 door de VS geleide “op regels gebaseerde orde” – codewoord voor de Amerikaanse wereldhegemonie – in gevaar is als Biden faalt in Oekraïne.
Rice en Gates erkennen indirect dat Rusland aan de winnende hand is, in tegenstelling tot de westerse triomfantelijke narratieven tot nu toe. Kennelijk werkt het verwachte Russische offensief in de toekomst op hun zenuwen.
Het opiniestuk is ook relevant voor de Amerikaanse politiek. De impasse in het Huis en de dramatische ontknoping ervan in een politiek gevecht tussen de Republikeinen voorspelt een disfunctioneel Congres tussen nu en de verkiezingen van 2024.
Kevin McCarthy, die de steun had van voormalig president Donald Trump, won uiteindelijk, maar pas nadat hij een reeks concessies had gedaan aan de populistische vleugel van de Republikeinen die zijn gezag heeft verzwakt. Het AP meldde: “Er werd met vingers gewezen, woorden gewisseld en geweld blijkbaar net afgewend… Het was het einde van een bittere impasse die de kracht en kwetsbaarheid van de Amerikaanse democratie had laten zien.”
Een hooggeplaatste Kremlin politicus gaf er al commentaar op. McCarthy zelf noemde in zijn verklaring na zijn verkiezing tot nieuwe voorzitter van het Huis als zijn prioriteiten het streven naar een sterke economie, het tegengaan van illegale immigratie via de Mexicaanse grens en de concurrentie met China, maar liet elke verwijzing naar de situatie in Oekraïne of het verstrekken van fondsen aan Kiev achterwege.
Eerder in november had hij immers verklaard dat de Republikeinen in het Huis zich zouden verzetten tegen onbeperkte en ongerechtvaardigde financiële steun aan Oekraïne.
Nu weigeren Rice en Gates in de pas te lopen met Trump. Maar hoewel hij een verminderde speler is, blijft Trump nog steeds een actieve speler, een massale aanwezigheid, een functionele controle en verreweg de grootste stem in de Republikeinse Partij. Wat de GOP vandaag definieert, is Trump. Daarom zal zijn steun voor McCarthy van groot belang zijn.
Biden begrijpt dat. Het is aannemelijk dat het opiniestuk van Rice-Gates door het Witte Huis en het Amerikaanse veiligheidsapparaat is bedacht en door de neocons is opgesteld. Het opiniestuk verscheen op de dag na de gezamenlijke verklaring van Biden en de Duitse bondskanselier Olaf Scholz van 5 januari, waarin zij hun “onwrikbare solidariteit” met Oekraïne onderstreepten.
Onder enorme druk van Biden zijn Duitsland en Frankrijk vorige week gezwicht voor de levering van infanteriegevechtsvoertuigen aan Oekraïne. Scholz stemde er ook mee in dat Duitsland een extra Patriot-luchtverdedigingsbatterij aan Oekraïne zal leveren. (Een top SPD-politicus in Berlijn heeft sindsdien zijn bedenkingen geuit).
Op dezelfde dag dat het opiniestuk verscheen, organiseerde het Pentagon, ongebruikelijk voor een zaterdag, een persbriefing door Laura Cooper, Deputy Assistant Secretary of Defense, International Security Affairs for Russia, Ukraine, Eurasia. Cooper verklaarde expliciet dat de oorlog in Oekraïne een bedreiging vormt voor het aanzien van de VS in de wereld:
“Vanuit een algemeen strategisch perspectief is het moeilijk om genoeg te benadrukken wat de verwoestende gevolgen zijn als Poetin erin slaagt zijn doel, de overname van Oekraïne, te bereiken. Dit zou de internationale grenzen herschrijven op een manier die we sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer hebben gezien. En ons vermogen om deze verworvenheden terug te draaien en de soevereiniteit van een natie te steunen en te verdedigen, is iets dat niet alleen in Europa, maar überhaupt in de hele wereld weerklank vindt.”
De kat is eindelijk uit de zak – de VS vechten in Oekraïne om hun wereldwijde hegemonie te behouden. Toeval of niet, in een sensationeel interview in Kiev flapte de Oekraïense minister van Defensie Oleksii Reznikov er dit weekend ook uit dat Kiev zich bewust heeft laten gebruiken door de NAVO in het bredere conflict van het blok met Moskou!
Om hem te citeren: “Op de NAVO-top in Madrid (in juni 2022) werd duidelijk gesteld dat de belangrijkste bedreiging voor het bondgenootschap in het komende decennium de Russische Federatie zou zijn. Vandaag neemt Oekraïne deze dreiging weg. Wij voeren vandaag de missie van de NAVO uit. Zij vergieten hun bloed niet. Wij vergieten het onze. Daarom moeten zij ons van wapens voorzien.”
Reznikov, een ex-officier van het Sovjetleger, beweerde dat hij persoonlijk vakantiekaarten en sms-berichten van westerse ministers van Defensie heeft ontvangen met die strekking. De inzet kon niet hoger zijn, want Reznikov beweerde ook dat het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne een uitgemaakte zaak is.
Zaterdag kondigde het Pentagon namelijk het grootste pakket veiligheidsmaatregelen voor Oekraïne aan dat de regering Biden tot nu toe heeft genomen in het kader van de Presidential Drawdown. Een nieuwe vergadering van de VN-Veiligheidsraad is gepland voor 13 januari.
Maar Poetin heeft duidelijk gemaakt dat “Rusland openstaat voor een serieuze dialoog – op voorwaarde dat de Kievse autoriteiten voldoen aan de duidelijke eisen die herhaaldelijk zijn gesteld en de nieuwe territoriale realiteiten erkennen.”
Wat de oorlog betreft, zijn de berichten uit Donbass uiterst zorgwekkend. Soledar is in Russische handen en de Wagner-strijders trekken de strop rond Bakhmut aan, een strategisch communicatieknooppunt en spil van de Oekraïense inzet in Donbass.
Anderzijds is Moskou, tegen de verwachting in, niet verontrust over sporadische theatrale Oekraïense drone-aanvallen binnen Rusland. De Russische publieke opinie blijft Poetin krachtig steunen.
De commandant van de Russische strijdkrachten, generaal Sergej Surovikin, heeft prioriteit gegeven aan de versterking van de zogenaamde “contactlijn”, die effectief blijkt tegen Oekraïense tegenaanvallen.
Het Pentagon is onzeker over de toekomstige strategie van Surovikin. Van wat ze weten van zijn briljante succes bij het verdrijven van NAVO-officieren uit het Syrische Aleppo in 2016, belegering en uitputtingsslag zijn de sterke punten van Surovikin. Maar je weet maar nooit. Er is een gestage Russische opbouw in Wit-Rusland aan de gang. De S-400 en Iskander raketsystemen zijn daar ingezet. Een (Poolse) NAVO-aanval op Wit-Rusland is niet langer realistisch.
Op 4 januari luidde Poetin het nieuwe jaar in met het formidabele fregat Admiral Gorshkov met aan boord het “hypermoderne Zircon hypersonische raketsysteem, dat geen analogie kent”, dat begon aan “een langeafstandsmissie over de Atlantische en Indische Oceaan en de Middellandse Zee”.
Een week eerder voegde de zesde raketdragende strategische nucleair aangedreven onderzeeër van de Borei-A klasse, de Generalissimus Suvorov, zich bij de Russische marine. Dergelijke onderzeeërs kunnen 16 intercontinentale ballistische raketten Bulava vervoeren.
De oorlogsmist omhult de Russische bedoelingen. Rice en Gates hebben gewaarschuwd dat de tijd in het voordeel van Rusland werkt: “De militaire capaciteit en de economie van Oekraïne zijn nu bijna volledig afhankelijk van levensaders uit het Westen – voornamelijk de Verenigde Staten. Zonder een nieuwe grote Oekraïense doorbraak en succes tegen Russische troepen zal de westerse druk op Oekraïne om te onderhandelen over een staakt-het-vuren toenemen naarmate de maandenlange militaire impasse voortduurt. Onder de huidige omstandigheden zou een door onderhandelingen tot stand gekomen staakt-het-vuren de Russische troepen in een sterke positie brengen.”
Dit is een brutale eerlijke beoordeling. Het telefoontje van Biden aan Scholz op vrijdag laat zien hoe bang hij is. Met de versplintering van de politieke klasse in Amerika kan Biden zich ook geen scheuren in de eenheid van de bondgenoten veroorloven.
Vreemd genoeg was dit twee weken geleden ook de belangrijkste strekking van een artikel van de Russische topdeskundige Andrey Kortunov in het Chinese dagblad Global Times, getiteld US domestic woes could push Ukraine to sidelines of American public discourse.
Kortunov schreef: “Afgezien van de emoties moet men accepteren dat het conflict niet alleen voor Oekraïne en Rusland, maar ook voor de VS al existentieel is geworden: de regering-Biden kan een nederlaag in Oekraïne niet accepteren zonder geconfronteerd te worden met grote negatieve gevolgen voor de Amerikaanse standpunten over de hele wereld.”
Kortunov schreef bijna veertien dagen voordat Rice en Gates dezelfde metafysische perceptie kregen. Maar de neocons zijn nog niet bereid te accepteren dat de keuze hen daadwerkelijk voor ogen staat – Biden die aan de zijde van Poetin naar een multipolaire wereldorde zwemt, of die in de woelige wateren zinkt.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
Lees meer over:
Published at Mon, 09 Jan 2023 13:57:45 +0000
